Dobro wygrywa tylko wtedy, kiedy ma szczęście, by służyły mu takie skurwysyny jak ja

DURANTE DE FALERNI

1

2

UR. 15 I 1800 ROKU W VERTON - PIERWORODNY SYN HRABIEGO DE FALERNI - BYŁY ASESOR, OD NIEDAWNA SĘDZIA II INSTANCJI SĄDU OKRĘGOWEGO W STOLICY - SPADKOBIERCA WINNICY VINEA FALERNUM

assidue addiscens...

Gdy bóle głowy uprzykrzają mu codzienność, w płonnej nadziei na umorzenie bólu, który nie pozwala mu skupić się na własych myślach, masuje palcami skronie i stara się wyzbyć się tego dezorientującego wrażenia, że na widok kolejnej lampki wina zrobi mu się niedobrze.

Wicehrabia Theseus wstał wcześnie rano, jak co dzień. Na dobry początek dnia – choć w jego przypadku ciężko o nazwanie jakiegokolwiek dnia dobrym – wypił kawę, którą dokładnie o godzinie piątej dwadzieścia dziewięć, czyli z minutowym wyprzedzeniem niż by sobie tego życzył, prosto pod nos (wyjątkowo jeszcze nie wściubiony w papiery, a to nie mogło nic dobrego oznaczać) podsunęła mu pokojówka. Kawę czarną, niemalże tak samo gorzką jak jego spojrzenie, którym na pierwszej rozprawie, punkt siódma trzydzieści trzy, z ukosa obdarzył przybyłego na salę oskarżonego. Bo spóźnił się na swój proces dokładnie trzy minuty i sekund czterdzieści dwie, bo otrzymawszy później niepozorne pytanie czy pija dużo wina, odparł bezwstydnie, że winem pogardza, zaś lubuje się w gorzale i ba!, dalej tak pociągnięty za język przyznał butnie, że gdy go najdzie osokoma, to pochłania litry bez liku, a te perły hrabinie to ukradł właśnie po kilku, no, może kilkunastu głębszych. „Ale! Co mi tam za głupie perełki zrobio, rynke utno?” spytał zaraz głupkowato. Wysoki Sąd uniósł ciemną brew, przymknął ociężale i pomasował się po skroni. „Nil melius est quam cum ratione tacere” odpowiedział krótko, układając ustaw w krzywym, nieprzyjemnym uśmiechu.

Nie uznaje żadnych instancji wyższych ponad własną osobę, gdyż mając w zasięgu ręki moc sądzenia ludzi za ich czyny, zdaje się powoli zatracać w dumnym przeświadczeniu, że sam sobie i nie tylko sobie jest panem losu. I choć gdzieś na dnie świadomości tli się niczym wygaśnięty płomyczek świadomość, że wciąż jest tylko kruchym człowiekiem, który z proochu powstawszy, w proch się obróci, to nie chcąc i nie mając zamiaru korzyć się przed nią, odpycha gdzieś daleko, w odmęty zapomnienia.

Był wieczór. Sekretarz sędziego zapukała kilkakrotnie w drewniane drzwi przestronnego, przytulnego gabinetu i dopiero za uzyskaniem pozwolenia przełożonego, ostrożnie wkroczyła do środka, coby poinformować go o wizycie kobiety z malutkim dzieciątkiem na rękach o pilne spotkanie z Wysokim Sądem tak rozpaczliwie prosząca, że nie sposób było odmówić jej, a co dopiero tym ujmującym za serce oczętom noworodka. "Ab Iove principium... czy dotarła korespondencja z Cytadeli?” – przemówił głosem nieco znużonym, ciężko unosząc głowę znad sterty papierów. Sekretarz pokręciła przecząco głową. Ileż jeszcze każą na siebie czekać, zapytał sam siebie w myślach, śladu irytacji na twarzy nie przejawiając. „Wpuścić”, rozkazał od niechcenia i nic już nie dodał, jeno w oczekiwaniu wpatrywał się w pusty kieliszek po winie. Oczywiście, że nie musiał tego robić. Ale tak już wicehrabia miał, że lubił wiedzieć, z kim ma do czynienia. Pojawiła się więc w drzwiach szczupła sylwetka kobiety, od której smutkiem, żalem oraz desperacją emanowało, a na której widok sędzia De Falerni pomyślał tylko: ach tak, kolejna, która przedwcześnie zostanie wdową. Wysłuchawszy cierpliwie – bo Theseus cierpliwy był zawsze – litanii oraz próśb przez łzy wybłaganych, coby zlitować się i nie posyłać na stryczek jej męża, który zabił nieświadomie i przez złe duchy opętany, splótł dłonie w koszyczek, oparł się twardo o drewniane biurko i uśmiechnął się niby to z politowaniem – tym spojrzeniem tęczówek tak szarych, jakoby całkowicie z uczuć wypranych. „Za zabójstwo grozi kara śmierci. Cóż więcej mogę wobec tego zrobić? Twarde prawo, ale prawo” wyjaśnił uprzejmie, z perfekcyjnie udanym współczuciem. I oczywiście, że skłamał brzydko. Sędzia nie współczuł nigdy. I nigdy z niczyjego powodu ni było mu przykro. Machnięciem dłoni wykonał bliżej nieokreślony gest w kierunku służby, elegancko i precyzyjnie zlecając odprawienie gościa – jeszcze w tej samej chwili, gdy ta wybuchnęła żałosnym, spazmatycznym płaczem – po czym wrócił do spraw własnych. Byłby wielce niekontent, gdyby z powodu takiej błahostki nie zdążył wyrobić się z papierową robotą przed kolacją; to zakłóciłoby rutynę jego dnia. A rutyna była przecież rzeczą świętą i ściśle, miłując porządek oraz dyscyplinę, trzymał się jej już od dnia, w którym własna matka na łożu śmierci, wydając z siebie ostatnie życia tchnienie, zostawiła go z całym tym pierdolonym burdelem, wraz z ojcem nieudacznikiem na czele.

...ad senium venio

W tytule Witold Gombrowicz i Ferdydurke. Autorem artu jest @ttenri_art, zaś ptaszki i winogrona w tle pochodzą od kotkoa. Karta stara jak świat, odremontowana tylko wizualnie – za tekst przepraszam, teksty KP to zdecydowanie moja słaba strona. Tezeusz jest nudny, drętwy jak kołek i tak, i owszem, taki wilk straszny jak go malują. Gwarantujemy, że uprzykrzy życie i wam, i waszym postacim. Mistrza gry zdecydowanie zapraszamy!